علی حسین زاده

دیروز (۲۳ آوریل، ۴ اردیبهشت ۹۹) نسخه جدید سیستم‌عامل متن‌باز لینوکس اوبونتو توسط شرکت کنونیکال ارائه شد. اگر از کاربران این سیستم‌عامل هستید و یا اگر از کسانی هستید که به دنبال جایگزین متن‌باز (Open Source) برای سیستم‌عامل بسته و انحصاری مایکروسافت هستید، الان بهترین فرصت برای دانلود، تست و استفاده از لینوکس اوبونتو است. اما پیش از آن به چند نکته و توصیه در مورد اوبونتو توجه نمائید:

نکته نخست، پشتیبانی بلندمدت (LTS) اوبونتو یعنی چه؟

شرکت کنونیکال هر ۶ ماه یکبار نسخه جدیدی از سیستم‌عامل اوبونتو را ارائه می‌دهد (در ماه‌های آوریل و اکتبر هر سال) که این نسخه‌ها برای ۹ ماه از پشتیبانی کنونیکال برای دریافت بروزرسانی‌ها و رفع مشکلات بهره‌مندند؛ اما این شرکت هر ۲ سال یکبار نسخه‌ی ماه آوریل سیستم‌عامل اوبونتو را با پسوند LTS به معنای پشتیبانی بلند مدت (Long Term Support) ارائه می‌کند که به جای ۹ ماه معمول، ۵ سال پشتیبانی دریافت بروزرسانی‌ها و رفع مشکلات دارد. و نسخه کنونی یعنی لینوکس اوبونتو ۲۰.۰۴ یکی از همین نسخه‌های LTS است.

نکته دوم، نام‌گذاری نسخه‌های لینوکس اوبونتو بر چه مبناست؟

نام اوبونتو از مفهومی‌به معنی «انسانیت در حق دیگران» (Humanity Towards Others) گرفته شده است. اوبونتو (Ubuntu)، فلسفه اخلاقی با تمرکز بر تعلقات و روابط مردم با یکدیگر است؛ منشاء آن در زبان بانتو از جنوب آفریقا است.

نسخه‌های مختلف لینوکس اوبونتو همیشه با یک عدد همراه هستند (در اینجا ۲۰.۰۴)؛ این عدد نشان‌دهنده زمان ارائه آنهاست. در مورد نسخه کنونی، ۰۴ به معنای ماه چهارم (آوریل) و ۲۰ نمایانگر سال ۲۰۲۰ است. به غیر از این عدد، موسس شرکت کنونیکال یعنی آقای مارک شاتلورث همیشه برای نسخه‌های اوبونتو یک نام نیز معرفی می‌کند که ترکیبی دو کلمه‌ای از نام یک حیوان به همراه یک صفت است. طبق این سنت، نسخه ۲۰.۰۴ اوبونتو به افتخار نوعی گربه‌سان بومی‌ماداگاسکار، Focal Fossa نام‌گذاری شده است. این نام‌گذاری البته قواعدی دارد، اول اینکه هر دو کلمه‌ی این نام باید با یک واژه یکسان از واژگان انگلیسی آغاز شوند و دوم اینکه با ارائه هر نسخه از اوبونتو، واژه بعدی مورد استفاده قرار می‌گیرد؛ برای نمونه، در نسخه قبلی (۱۹.۱۰) حرف E آغازگر نام و صفت بود، برای نسخه کنونی (۲۰.۰۴) حرف F استفاده شده و برای نسخه بعدی یعنی ۲۰.۱۰ حرف G استفاده خواهد شد.

نکته سوم، ۳۲ بیت نصب کنم یا ۶۴ بیت؟

اگر سیستم شما خیلی قدیمی‌نیست و از حداقل ۴ گیگابایت رم برخوردار است توصیه اکید می‌کنم تا نسخه ۶۴ بیت لینوکس اوبونتو را دانلود و نصب نمائید. برای اطلاعات بیشتر می‌توانید مطلب چرا ۶۴ بیت بهتر از ۳۲ بیت است؟ همین وبلاگ را بخوانید.

اما کنونیکال نسخه ۲۰.۰۴ این سیستم‌عامل را تنها بصورت ۶۴ بیت ارائه نموده و اصلا نسخه ۳۲ بیت ندارد. به نظر تصمیم منطقی هم هست چون در سال ۲۰۲۰ داشتن سیستم‌عامل ۳۲ بیت منطقی نیست. اما اگر به هر حال پی‌سی یا لپتاپ شما بسیار قدیمی‌است، می‌توانید اوبونتو ۱۸.۰۴ را دانلود و نصب نمایید که نسخه ۳۲ بیت هم دارد و تا سال ۲۰۲۳ پشتیبانی خواهد شد.

نکته چهارم، بعد از نصب اوبونتو چه کنم؟

احتمالا طی روزهای آینده با نوشته‌های متعددی در رابطه با کارهایی که می‌توانید یا بهتر است بعد از نصب لینوکس اوبونتو انجام دهید مواجه خواهید شد؛ بنابراین پیشنهاد می‌کنم در کنار آن مطالب، نوشته ۱۰ کاری که در اوبونتو نباید انجام دهید را نیز مطالعه نمائید تا دید جامع‌تری پیدا کنید.

لینک‌های رسمی‌دانلود اوبونتو ۲۰.۰۴ از طریق تورنت (Torrent)

اگر از کاربران یا علاقه‌مندان به لینوکس و سیستم‌عامل متن‌باز اوبونتو هستید چیزی بهتر از داشتن آخرین نسخه LTS آن نیست. برای دانلود آن باید به وب‌سایت اوبونتو مراجعه نمائید که علاوه بر لینک مستقیم دانلود، لینک دانلود تورنت را نیز ارائه می‌دهد؛ اما چون لینک‌های تورنت آن به صورت سرراست ارائه نشده است، در اینجا برای راحتی شما لینک‌های تورنت رسمی‌ارائه شده توسط کنونیکال برای دانلود نسخه‌های دسکتاپ و سرور لینوکس اوبونتو ۲۰.۰۴ تقدیم می‌شوند:

برای یافتن اطلاعات بیشتر در مورد نسخه جدید سیستم‌عامل اوبونتو لطفا به آدرس‌های زیر مراجعه نمائید:

علی حسین‌زاده

لینک ثابت و کوتاه این مطلب: https://alihzadeh.blog.ir/post/179

باز نشر این مطالب با ذکر منبع آزاد است.

سایر مطالب:

برنامه اجرایی طرح جامع انرژی کشور در هیات دولت تصویب شد

یدالله سبوحی * | جای بسیار تاسف دارد که بالاترین مراجع تصمیم‌گیری کشور گزارش طرح انرژی ضعیف و بدون مبنای علمی‌را تصویب می‌کند.

گزارش طرح انرژی را وزیر نفت در اسفند ۹۷ به سازمان برنامه و بودجه ارسال کرد و نوشت سناریوی بهینه‌سازی گزارش مورد تائید وزارت نفت است. در سناریوی بهینه‌سازی سرمایه‌گذاری لازم برای بخش انرژی بیش از ۵۰۰ میلیارد دلار و برای بهینه‌سازی ۱.۳ تریلیون دلار در ۲۰ سال آینده برآورد شده‌است.

حال اگر یک فرض خیالی و خیلی خوش‌بینانه داشته باشیم که درآمد صادرات نفت ایران ۵۰ دلار برای یک بشکه باشد و صادرات نفت ۲/۲ میلیون بشکه در روز در ۲۰ سال آینده فرض گردد، کل درآمد صادرات نفت در ۲۰ سال برابر ۸۰۰ میلیارد خواهد بود که تنها سرمایه‌گذاری جدید در بخش انرژی ۶۵٪ این مبلغ درآمد را لازم دارد و بر اساس اطلاعات گزارش دیگر منابعی برای بهینه‌سازی باقی نخواهد ماند.

اگر واقع‌بینانه به موضوع نگاه کنیم قیمت نفت ایران کمتر از ۳۰ دلار برای یک بشکه نفت خواهد بود و بسیار بعید است صادرات نفت ایران به سهولت به ۲ میلیون بشکه نفت در روز برسد. در این حالت کل درآمد صادراتی نفت در ۲۰ سال آینده کمتر از ۴۲۰ میلیارد دلار خواهد بود که حتی برای تامین سرمایه لازم برای بخش عرضه انرژی در سناریوی بهینه‌سازی (یعنی مصرف کمتر انرژی) نیز کفایت نمی‌کند.

حتی تهیه‌کنندکان گزارش توان یا علاقه این را نداشته‌اند که امکان‌پذیری این سناریو را بررسی کنند و راهکار مناسب را شناسائی نمایند. بنابراین اجرای این تصمیم غیرممکن خواهد بود و تنها یک شعار تبلیغاتی!

در این گزارش توضیح داده نمی‌شود که این سناریو چگونه اجرا خواهد شد! سناریوئی که سازوکار اجرائی آن مشخص نباشد یک گزارش حرفه‌ای و راهگشا نخواهد بود.

در این گزارش به سرمایهء لازم برای بخش نفت تاکید می‌شود. به نظر می‌آید وزارت نفت با این مصوبه در صدد آن است نیاز به سرمایه‌گذاری را مورد تاکید قرار دهد و بر اساس این مصوبه در نظر دارد بعد در جذب منابع از سازمان برنامه و دولت برای طرح‌های داخلی خود اقدام نماید. به نظر وزارت نفت اگر بهینه‌سازی هم صورت نگیرد اشکالی ندارد. این همان رفتاری است که وزارت نفت در مورد مادهء ۱۲ قانون رفع موانع تولید رقابت‌پذیر مصوب سال ۱۳۹۴ انجام داد.

این گزارش در مورد دورنمای انرژی در ۲۰ سال آینده توجهی به چشم‌انداز تحولات انرژی جهان در ۳ دههء آینده ندارد!

همه اینها حاکی از آن است که متاسفانه تصمیم‌گیری کمتر بر شالودهء کار کارشناسی جدی و علمی‌استوار است و عزم جدی برای ایجاد تحول در ساختار بخش انرژی کشور وجود ندارد.

چرا کارشناسان این کشور همواره می‌خواهند توجیه‌گر تصمیم‌گیرانی باشند که دستاورد ۳۰ سال تصمیم‌گیری آنها وضعیت کنونی کشور است؟

این گزارش در مورد دورنمای انرژی در ۲۰ سال آینده توجهی به چشم‌انداز تحولات انرژی جهان در ۳ دههء آینده ندارد! در طرح جامع وزارت نفت معلوم نیست انرژی ایران در بازارهای منطقه‌ای و جهان چه جایگاهی خواهد داشت. چرا ۶ برنامه توسعهء کشور هرگز مطابق برنامه به انجام نرسید؟ چرا کاهش شدت انرژی در سال ۹۹ به ٪۵۰ سال ۹۰ صورت نپذیرفت؟ (مصوب قانون اصلاح الگوی مصرف در سال ۱۳۸۹). چرا قانون اصلاح الگوی مصرف و هدفمندسازی یارانه‌ها تا کنون بعد از گذشت ۱۰ سال از تصویب آنها اجرا نشده است؟ حالا که قیمت بنزین در داخل بیشتر از قیمت صادراتی شده است دولت دیگر چه ابزار و توجیهی برای اصلاح بازار انرژی دارد؟

همه اینها حاکی از آن است که متاسفانه تصمیم‌گیری کمتر بر شالودهء کار کارشناسی جدی و علمی‌استوار است و عزم جدی برای ایجاد تحول در ساختار بخش انرژی کشور وجود ندارد. بدون تغییر ساختار در بازار انرژی هرگونه تغییر در قیمت‌ها و تصمیم‌ها تحولی در بخش انرژی ایجاد نخواهد کرد.

آیا می‌توان بدون ایجاد محیط رقابتی و توانمندسازی بخش خصوصی واقعی (نه شرکت‌های دولت ساخته با هدف استفاده از قانون تجارت برای حذف هر گونه نظارت) انتظار داشت که تحولی در بخش انرژی روی دهد؟ آیا می‌توان بیان ایده‌آل‌های عامه‌پسند در گزارشی در مورد جزئی از اقتصاد را راه‌حل دانست؟ آیا می‌توان بخش انرژی را بر اساس طرح جامع صوری و خارج از تعادل عمومی‌اقتصاد سامان داد؟ آیا می‌توان تغییر در یک بخش را بدون توجه به تعادل عمومی‌اقتصاد و بردار تعادلی قیمت‌ها ایجاد کرد؟ آیا اقتصاد ایران می‌تواند در ۲۰ سال آینده ۵۲۰ میلیارد دلار به بخش عرضه انرژی و حدود ۱.۲ تریلیون دلار فقط به صرفه‌جوئی انرژی اختصاص دهد؟

چرا وزارت نفت در هنگام ارسال گزارش به هیات دولت به این تناقض‌ها نمی‌پردازد؟ مگر نه اینکه وزارت نفت و سازمان برنامه و بودجه باید تقش حاکمیتی داشته باشند!

چرا کارشناسان این کشور همواره می‌خواهند توجیه‌گر تصمیم‌گیرانی باشند که دستاورد ۳۰ سال تصمیم‌گیری آنها وضعیت کنونی کشور است؟ چرا در کارها و بررسی‌ها امکان‌پذیری و تدوین راه‌کارهای واقعی برای ایجاد تغییر ساختاری منظور نمی‌شود؟

استفاده از اعداد مجازی یا غیرواقعی و ارائه نتایج امکان‌ناپذیر در یک تز کارشناسی شاید مجاز باشد چون آموزش روش‌شناسی آنجا هدف است. ولی آیا این کار می‌تواند در یک گزارش فنی برای تصمیم‌سازی مجاز باشد؟

آیا نباید کارشناس و متخصص مسئولیت اجتماعی خود در رابطه با بیان واقعیت و ارائه راه‌کارهایی که به تحول ساختاری برای توسعهء پایدار منجر شود اقدام نماید؟ آیا نیروی متخصص و حرفه‌ای جامعه باید از این مسائل و از این تصمیم‌ها بی‌تفاوت عبور کند؟

به این ترتیب است که گذر از بحران‌ها در جوامع مختلف متفاوت می‌شود.

* یدالله سبوحی | ۱۳۹۹/۱/۲۴

دانشکده انرژی | دانشگاه صنعتی شریف

منابع:

وبگاه رضا منصوری

دفتر هیئت دولت

دانلود برنامه اجرایی طرح جامع انرژی کشور

.........................................................

علی حسین‌زاده

لینک ثابت و کوتاه این مطلب: https://alihzadeh.blog.ir/post/318

باز نشر این مطالب با ذکر منبع آزاد است.

سایر مطالب:

رئیسی داشتم که به شوخی می‌گفت در کشور ما وقتی قانونی (لفظ عام آن شامل مقررات و آئین‌نامه و...) تصویب می‌شه، از فردای تصویب آن تمام حکومت و دولت بسیج می‌شن تا راه‌های دور زدن آن را و اجرا نکردن آن را پیدا و اجرا کنند!!! نخندید، چیزی که برای شما جوک است من گاهی به چشم می‌بینم!

مثال می‌خواهید؟ این هم مثال‌های عینی:

یک

ستاد مقابله با کرونا تصویب کرد که با اعلام استانداری‌ها،‌ ساعات کاری ادارات محدود شود. متعاقب آن استانداری تهران اعلام کرد ساعت کاری ادارات دولتی از ۸ تا یک (۱۳) خواهد بود. بسیار خوب. خوشحال شدیم که کمی‌به فکر هستند. اما اجرا چه شد؟ من در شرکت ملی نفت ایران چیزی ندیدم. یعنی با اینکه تایم ناهار و نماز حذف شده اما ساعت کاری همچنان ۸ تا چهار (۱۶) هست و در واقع نه تنها ساعت کاری کم نشده بلکه الان ساعت ناهار و نماز را هم باید کار کنیم! از مسئول امور اداری بپرسی می‌گوید چیزی ابلاغ نشده. از امور کارکنان شرکت اگر بپرسی می‌گوید وزیر نفت گفته آن مصوبه در خصوص ادارات دیگر بوده است نه شرکت ملی نفت ایران!!! عجب، کجای آن اطلاعیه نوشته بود شرکت ملی نفت ایران مستثناست؟! بر فرض که شرکت ملی نفت ایران مستثناست، چرا؟ پرسنل این شرکت پادزهر در خون‌شان دارند آیا؟

فرمانده عملیات مدیریت کرونا در تهران گفت: ساعت کار در ادارات و دستگاه‌های اجرایی استان تهران برای پیشگیری از انتقال ویروس کرونا تا ساعت ۱۳ کاهش یافت. منبع: استانداری تهران

مسبوق به سابقه هم هست. هر سال در ماه رمضان و در شب‌های قدر، کاهش ساعات کاری برای روز بعد توسط دولت اعلام می‌شود اما معمولا در شرکت ملی نفت ایران تا اعلام و ابلاغ شود شب‌های قدر گذشته‌اند!!!

دو

سازمان اداری و استخدامی‌کشور در روز ۱۲ اسفند ۱۳۹۸ بخشنامه‌ای صادر کرده برای حفظ سلامت کارکنان دستگاه‌های اجرائی و ارباب رجوع در دوران شیوع ویروس کرونا (بخشنامه شماره ۷۲۴۵۵۵). بند یک این بخشنامه میگه:

کلیه دستگاه‌های اجرایی موظفند تا بر اساس دستورالعمل وزارت بهداشت نسبت به تامین امکانات بهداشتی (از قبیل ماسک، دستکش، مواد ضدعفونی‌کننده و نظیر آنها) برای استفاده کارکنان خود اقدام کنند.

بسیار عالی، من از دستگاه‌های اجرایی دیگر خبر ندارم اما در شرکت ملی نفت ایران من چنین تمهیداتی ندیدم. البته از حق نگذرم، جلوی آسانسور مایع ضدعفونی‌کننده گذاشتن، چای هم در ظروف یکبارمصرف سرو می‌شود اما همین و بس. تازه شرکت از چند ماه پیش به دلیل ریاضت اقتصادی توزیع دستمال کاغذی بین کارکنان را متوقف کرده است.

شرکت ملی نفت ایران یک شرکت دولتی است که صراحتا نامش در ماده ۵ قانون مدیریت خدمات کشوری ذکر شده و دفاتر مرکزی آن در استان تهران واقع است. این شرکت لاجرم باید تابع ابلاغیه استانداری تهران و بخشنامه سازمان اداری و استخدامی‌کشور باشد. اما ظاهرا نیست. و طنز ماجرا آن است تمام این مصوبات و بخشنامه‌ها توسط دستگاه‌های دولتی تصویب و ابلاغ می‌شوند و درست زیر گوششان در همین تهران یکی از بزرگترین و توی چشم‌ترین شرکت‌های دولتی کشور از اجرای این مصوبات و بخشنامه‌ها شانه خالی می‌کند و کسی هم ظاهرا یا خبر ندارد یا خود را به بی‌خبری زده‌اند.

خلاصه،‌ من با رویدادهای این چند روز و رجوع به حافظه خودم به این نتیجه رسیدم که:

تمام این مصوبات و بخشنامه‌ها نه برای رسیدگی به مشکلات کشور و حل آنها (در اینجا حفظ سلامت کارکنان دولت و پیشگیری از شیوع بیماری) بلکه تنها و تنها برای رفع مسئولیت از دستگاه‌های اجرایی و مدیران دولتی نوشته و ابلاغ می‌شوند (در واقع صوری هستند). احتمال قریب به یقین می‌دهم که توافقات شفاهی و نانوشته‌ای مابین از ما بهتران بسته شده بدین مضمون که: روی کاغذ برای بستن دهن مردم تو این و آن و فلان را تصویب و ابلاغ کن اما ما اجرا نمی‌کنیم و به اون یکی هم خبر بده تا او هم در خصوص اجرا پیگیری نکند.

به این میگن حکمرانی به سبک ما! حداقل انتظاری که از دولت می‌رود اینست که مصوبات خودش را اجرا و بر اجرای آنها نظارت کند. غیر از این است؟

علی حسین‌زاده

باز نشر این مطالب با ذکر منبع آزاد است.

سایر مطالب:

«اندیشیدن سخت است بنابراین تنها عده کمی‌تفکر می‌کنند»

در پایین نوشته‌ای در خصوص رخدادهای عجیب و تاسف‌آور دی‌ماه (ترور قاسم سلیمانی و هدف گرفته شدن هواپیمای اوکراینی) با فردی در خصوص علل و ریشه اتفاقات بحث می‌کردم. جایی در بین سخنانش حرفی زد که مضمونش این بود که من و امثال من فریب‌خورده رسانه‌های بیگانه نظیر بی‌بی‌سی هستیم و نمی‌توانیم حقایق والای ممکلت مقتدر و در حال شکوفایی ایران را درک کنیم.

من در حالی که نتوانستم جلوی تعجب خود را از شنیدن این حرف بگیرم با ارائه چند مثال از صدا و سیمای ملی (بخوانید میلی) و مقایسه آن با اخبار همان نهاد در زمان‌های دیگر تلاش کردم به او بفهمانم که آنقدر آش شور شده و آنقدر دم خروس بیرون زده که لازم نیست به بی‌بی‌سی یا... پناه برید تا به نتایج مشابه من در مورد وضعیت مملکت برسید. شما اگر فقط حافظه خوب و نگاه انتقادی به مسائل داشته باشید و اخبار صدا و سیمای خودمان را دنبال کنید آنقدر تناقض و افشاگری‌های ناخواسته خواهید دید که نیازی به رادیوی بیگانه ندارید.

در تایید حرف‌های خودم مثالی باز هم از رخدادهای دی‌ماه ۹۸ می‌آورم:

عباسعلی کدخدایی سخنگوی شورای نگهبان گفت: ۹۰ نفر از نمایندگان فعلی مجلس از سوی هیات‌های نظارت رد صلاحیت شدند. ایرنا

خب، اسفندماه ۱۳۹۸ انتخابات مجلس است و نمایندگان جدید در اواسط یا اواخر تابستان ۹۹ جایگزین خواهند شد (زمان دقیق را نمی‌دانم، راستش علاقه‌ای هم به دانستن‌ش ندارم!). سوال اساسی: تکلیف قوانینی که در این مدت توسط یا با تاثیرگذاری این ۹۰ نماینده رد صلاحیت شده تصویب یا رد می‌شوند چیست؟؟؟ اگر صلاحیت ندارند پس از هم اکنون و حتی قبل‌تر صلاحیت نداشته‌اند، نه اینکه از تابستان ۹۹ فاقد صلاحیت شوند.

فهمیدن این پارادوکس آیا نیاز به گوش دادن به رادیوی بی‌بی‌سی دارد؟ آیا نیاز است تا به تحلیل‌های رسانه‌های بیگانه گوش داد تا به عمق فاجعه این وضع خنده‌دار/ گریه‌دار پی برد؟

نه برادر/ خواهر گرامی،‌ دم خروس زده بیرون. بدجور هم زده بیرون. و این فقط یکی از هزاران مثال زنده و پیش چشم است.

باشد که انشاءالله به عقلانیت باز گردیم.

علی حسین‌زاده

باز نشر این مطالب با ذکر منبع آزاد است.

سایر مطالب:

نعمتان مجهولتان الصّحة و الامان

حتما در برخوردها و بحث‌ها بخصوص در این چند روز با افرادی سر و کار داشته‌اید که نظراتی شبیه این داشته‌اند:

یا

یا

یا

و...

اما اصلا تعریف امنیت چیه؟

تعریف فرهنگ لغات از امنیت عبارت است از: در معرض خطر نبودن یا از خطر محافظت شدن. امنیت همچنین عبارت است از: رهایى از تردید، آزادى از اضطراب و بیمناکى و داشتن اعتماد و اطمینان موجه و مستند.

نکته اول

مثل بسیاری از مسائل و شاخص‌های اجتماعی، امنیت هم شاخصی صفر و یک نیست. طیفی است از سیاه به سایه‌های خاکستری به سفید.

نکته دوم

احساس امنیت به اندازه خود آن مهم است! تعجب نکنید، واقعیت دارد، امنیت در برداشت ما و در ادراک ما و در احساس ما هم هست نه فقط آنچه واقعا بیرون در جریان هست. شما می‌توانید بعنوان توریست در شهری ناشناس در نیمه شب با خیال راحت قدم بزنید و احساس امنیت کنید در حالی که اگر شهروند آن شهر بودید و شهر را می‌شناختید هرگز بعد از ساعت ۹ شب بدون بادیگارد در آن شهر قدم نمی‌زدید!

حالا آیا ما امنیت داریم؟

فهرست اکونومیست

من در تهران در ام‌القرای اسلام احساس امنیت ندارم (نه اینکه اصلا نداشته باشم، کم دارم). همچنین در بسیاری از شهرهای دیگر کشور. دلیل موجه هم دارم. من نمی‌توانم ماشینم را پارک کنم و مطمئن باشم پس از برگشتنم ماشینم صحیح و سالم است، نمی‌توانم منزلم را ترک کنم و خیالم راحت باشد که پس از برگشتنم دزد به خانه نیامده، نمی‌توانم ساعت ۱ نیمه‌شب با خیال راحت از میدان راه‌آهن تهران پیاده بروم به هر جا بدون آنکه از زورگیری و خفت‌گیری نترسم، نمی‌توانم به مسئولیت‌پذیری پلیس و کلانتری اعتماد کنم و...

اما چرا بزنیم تو سر خودمان بر سر این موضوع، بنظرم بهتره نگاهی به شاخص‌های جهانی امنیت و رتبه کشور و شهرهای خودمون در جهان بیاندازیم تا به صورت مسالمت‌آمیز و دموکراتیک موضوع را بین خودمون حل و فصل کنیم.

شاخص‌های امنیت چیه؟

نشریه اکونومیست هر سال (فکر کنم) فهرست امن‌ترین شهرهای دنیا رو منتشر می‌کنه. شاخص‌های این نشریه برای شناسایی شهر‌های امن اینها هستن:

شاخص‌های شهر امن - اکونومیست

معنی این شاخص‌ها

امنیت دیجیتال

شامل ریسک تحدیدهای ویروس‌های کامپیوتری محلی، درصد رایانه‌های آلوده، درصد دسترسی به اینترنت

خب، بنظرتان چطور به کسی که امنیت را در نبودن داعش در خانه من و شما می‌بینه بفهمانیم کم بودن ویروس و کامپیوتر ویروسی هم یکی از شاخص‌های امنیت است؟!

امنیت سلامت

شامل سیاست‌های زیست‌محیلی، دسترسی به خدمات بهداشتی، تعداد تخت بیمارستان به ازای هر ۱۰۰۰ نفر، تعداد پزشک به ازای هر ۱۰۰۰ نفر، کیفیت خدمات بهداشتی و پزشکی، دسترسی به غذای سالم (مثلا لبنیات پالم‌دار نخوری، خوراک دام بعنوان خوراک انسان فروخته نشه، و...)

امنیت زیرساخت‌ها

امنیت در حمل و نقل یعنی در زمان حمل و نقل آسیب نبینی، تصادف نکنی، ترافیک روون باشه، اعصابت خورد نشه، تو اتوبوس یا مترو دهنت زیر بغل نفر کناری نباشه! عابر پیاده بودن ریسک نداشته باشه، پیاده رو موجود باشه، جون آدم اهمیت داشته باشه، مدیریت حوادث (مثلا مدیریت حادثه پلاسکو، زلزله غرب کشور، سیل سیستان و...) کارآمد باشه.

امنیت فردی

شامل شیوع جرم‌های خرد (مثل کیف قاپی، دله دزدی و...)، شیوع جرم خشونت‌آمیز، جرم سازمان یافته، سطح فساد، میزان مصرف مواد مخدر، تعداد حملات تروریستی، شدت حملات تروریستی، ایمنی جنسیت (قتل زن)، درک ایمنی، تهدید به تروریسم، تهدید درگیری نظامی، تهدید ناآرامی‌های مدنی.

بله، حملات تروریستی یکی از زیر شاخه‌های امنیت فردی است. و نکته جالب اینه که تهدید به تروریسم و تهدید به درگیری نظامی‌هم دو تا از زیر شاخه‌های دیگه اون هستن. یعنی برادر، شما که چپ و راست اسم داعش رو میاری و مردم رو می‌ترسونی که اگه فلانی نبود الان داعش بود، در واقع داری رتبه امنیت کشور رو تنزل میدی! به این میگن تف سر بالا که برمیگرده راست میخوره تو صورت!

بگذریم، ما الان کجای کاریم؟

چرا من بگم، خودتون به فهرست امن‌ترین شهرهای جهان از اکونومیست نگاه کنید:

فهرست امن ترین شهرهای جهان در سال ۲۰۱۹ - اکونومیست

عه! پس ام‌القرا کو؟ کجای فهرسته؟ خب، خود گزارش میگه که برای محدود کردن تعداد شهرها به ۶۰ عدد، ۴ تا شهر نسبت به فهرست سال ۲۰۱۷ حذف شدن که یکیشون شوربختانه تهران خودمونه!

رتبه تهران در شهرهای امن جهان

در فهرست ۶۰ شهر امن جهان، فقط اسامی‌شهرهای معروف جهان یا شهرهای بزرگ کشورهای پیشرفته اروپایی رو نمی‌بینیم. برای مثال این شهرها رو هم می‌بینیم: ابوظبی، دوبی، استانبول، کویت، باکو، جاکارتا، (قابل توجه دوستانی که میگن ما امن‌ترین کشور منطقه یا خاورمیانه‌ایم).

رتبه جهانی ایران از نظر امنیت

کشورهای امن

ایران در فهرست امن‌ترین کشورهای جهان در سال ۲۰۱۹ رتبه ۹۵ رو بین ۱۶۰ کشور کسب کرده. و کیا از ما بالاترن؟ حتما میگید سوئیس، سوئد، نیوزیلند، ژاپن و سایر کشورهای پیشرفته. خب بله، اینها که حتما از ما بهترن اما این یکی‌ها هم بهترن:

امن ترین کشورهای جهان در سال

قطر (۲۱)، امارات (۳۲)، کویت (۵۵)، گرجستان (۵۸)، زامبیا! (۸۱)، بنگلادش! (۸۸) و... و ایران (۹۵).

خب حالا شاید خوب باشه امنیت رو فقط در نبودن داعش در داخل خانه نبینیم، شاید خوب باشه کمی‌سطح توقعمون رو ببریم بالا، شاید خوب باشه انتظاراتمان را از حکومت و نیروهای نظامی‌افزایش بدیم و ازشان پاسخگویی طلب کنیم، تا شاید روزی رو بینیم که یک نیروی نظامی‌که خیلی پول و بودجه میگیره برای حفاظت از مردم و کشور (البته اسمش چیز دیگه‌ای میگه!) بخاطر انجام وظیفه یا بخاطر راستگویی بعد از سه روز از مردم توقع کف زدن و تشویق نداشته باشه.

منابع: اکونومیست و safe around

علی حسین‌زاده

باز نشر این مطالب با ذکر منبع آزاد است.

سایر مطالب